پروفسور اسمیت بیش از همه به خاطر تألیف کتاب «ادیان بشر» (1958) اشتهار داشت. این کتاب به مدّت یک نیم قرن کتاب درسیِ کلاس‌های ادیان تطبیقی در دانشگاه‌ها بود. در سال 1991 این کتاب تحت عنوان «ادیان جهان» تلخیص شد. تاکنون بیش از سه میلیون نسخه از این دو به کتاب فروش رفته است. در این کتاب ادیان بزرگ جهان و ادیان بومی موردبررسی قرار گرفته و بیان شده است که همۀ ادیان از ذات مطلق الهی سخن می‌گویند. در انتهای کتاب نیز قانونی طلایی برای درک و هم‌زیستی دوجانبه ذکر شده است: «اگر می‌خواهیم به دین‌مان عمل کنیم، باید همان‌گونه که دوست داریم دیگران به سخنان‌مان توجه کنند، به حرف‌های دیگران توجه کنیم».

«ریچارد هشت» استاد مطالعات دینی‌ در دانشگاه کالیفرنیا، پروفسور اسمیت را یکی از سه مفسّر بزرگ دین برای عموم مردم می‌داند. دو نفر دیگر «جوزف کمپبل» و «رودریک نینیان اسمارت» هستند.

علاقۀ پروفسور اسمیت نسبت به دین فراتر از فعالیت‌های صرفِ دانشگاهی بود. وی درپیِ روشن‌بینی با راهبان بودیست تبتی مدیتیشن می‌کرد، با مردان مقدّس هند یوگا کار می‌کرد، با دراویشِ شوریدۀ صوفی به سماع می‌پرداخت، با سرخ‌پوستان مکزیکی پیوت می‌جوید و سبتِ یهودیان را جشن می‌گرفت.

در دهۀ 1960 اسمیت و «تیموتی لیری» یکی از اساتید دانشگاه هاروارد، پژوهش مشترکی را بر روی مواد توهّم‌زا و روان‌گردان و ارتباط آن با تجربیات معنوی انجام دادند. با مصرف این مواد حالاتی به اسمیت دست داد که به اعتقاد وی نزدیک‌ترین لحظات ارتباط با خدا را برای او رقم زد. هرچند وی دیگر به سمت مصرف چنین موادی نرفت، اما معتقد بود که مختصرترین بصیرت‌های حاصل از یک سفر روان‌گردان می‌تواند آگاهی انسان را گسترش دهد.

اسمیت علی‌رغم دیدگاه‌های لیبرالش معتقد بود که علم نمی‌تواند پدیده‌های طبیعی را به طور کامل توجیه کند. وی روزانه پنج بار به سوی شهر مکّه و به زبان عربی نماز می‌خواند. او تا پایان عمر یک مسیحی متدیست باقی ماند و البته نسبت به بعضی از اصول جزمی آن منتقد بود.

پروفسور اسمیت بیش از همه به خاطر تألیف کتاب «ادیان بشر» (1958) اشتهار داشت. این کتاب به مدّت یک نیم قرن کتاب درسیِ کلاس‌های ادیان تطبیقی در دانشگاه‌ها بود. در سال 1991 این کتاب تحت عنوان «ادیان جهان» تلخیص شد. تاکنون بیش از سه میلیون نسخه از این دو به کتاب فروش رفته است. در این کتاب ادیان بزرگ جهان و ادیان بومی موردبررسی قرار گرفته و بیان شده است که همۀ ادیان از ذات مطلق الهی سخن می‌گویند. در انتهای کتاب نیز قانونی طلایی برای درک و هم‌زیستی دوجانبه ذکر شده است: «اگر می‌خواهیم به دین‌مان عمل کنیم، باید همان‌گونه که دوست داریم دیگران به سخنان‌مان توجه کنند، به حرف‌های دیگران توجه کنیم».

«ریچارد هشت» استاد مطالعات دینی‌ در دانشگاه کالیفرنیا، پروفسور اسمیت را یکی از سه مفسّر بزرگ دین برای عموم مردم می‌داند. دو نفر دیگر «جوزف کمپبل» و «رودریک نینیان اسمارت» هستند.

علاقۀ پروفسور اسمیت نسبت به دین فراتر از فعالیت‌های صرفِ دانشگاهی بود. وی درپیِ روشن‌بینی با راهبان بودیست تبتی مدیتیشن می‌کرد، با مردان مقدّس هند یوگا کار می‌کرد، با دراویشِ شوریدۀ صوفی به سماع می‌پرداخت، با سرخ‌پوستان مکزیکی پیوت می‌جوید و سبتِ یهودیان را جشن می‌گرفت.

در دهۀ 1960 اسمیت و «تیموتی لیری» یکی از اساتید دانشگاه هاروارد، پژوهش مشترکی را بر روی مواد توهّم‌زا و روان‌گردان و ارتباط آن با تجربیات معنوی انجام دادند. با مصرف این مواد حالاتی به اسمیت دست داد که به اعتقاد وی نزدیک‌ترین لحظات ارتباط با خدا را برای او رقم زد. هرچند وی دیگر به سمت مصرف چنین موادی نرفت، اما معتقد بود که مختصرترین بصیرت‌های حاصل از یک سفر روان‌گردان می‌تواند آگاهی انسان را گسترش دهد.

اسمیت علی‌رغم دیدگاه‌های لیبرالش معتقد بود که علم نمی‌تواند پدیده‌های طبیعی را به طور کامل توجیه کند. وی روزانه پنج بار به سوی شهر مکّه و به زبان عربی نماز می‌خواند. او تا پایان عمر یک مسیحی متدیست باقی ماند و البته نسبت به بعضی از اصول جزمی آن منتقد بود.